Wychodzimy naprzeciw oczekiwaniom i potrzebom naszych uczniów.
Nasza kadra ma szeroki wachlarz kompetencji,
a metody i formy pracy są dostosowywane indywidualnie.
Oto kilka metod, które stosujemy w codziennej pracy.
Zachęcamy do zapoznania się z nimi.
Terapia integracji sensorycznej określana jest mianem „naukowej zabawy”. Podczas sesji dziecko huśta się w hamaku, toczy w beczce, jeździ na deskorolce czy balansuje na kołysce. Przez zabawę przyjemną i interesującą dla dziecka dokonuje się integracja bodźców zmysłowych oraz doświadczeń płynących do ośrodkowego układu nerwowego, co pozwala na lepszą organizację działań.
Terapia ta nie jest uczeniem konkretnych umiejętności (np. jazda na rowerze, pisanie, czytanie), ale usprawnianiem pracy systemów sensorycznych i procesów układu nerwowego, które są bazą do rozwoju tych umiejętności. W toku pracy tą metodą terapeuta stymuluje zmysły dziecka oraz usprawnia takie zakresy, jak np.: motoryka mała, motoryka duża, koordynacja wzrokowo-ruchowa. Zadaniem terapeuty jest, przy zastosowaniu odpowiednich technik, eliminowanie, wyhamowywanie lub ograniczenie niepożądanych bodźców obecnych przy nadwrażliwościach sensorycznych lub dostarczanie silnych bodźców, co jest konieczne przy podwrażliwościach systemów sensorycznych.
Integracja sensoryczna nie jest substytutem rzeczywistej edukacji, może natomiast poprawić uczenie się i sprawić, że będzie ono łatwiejsze.
Terapia odbywa się w sali specjalnie do tego przystosowanej i wyposażonej w odpowiednie przyrządy stymulujące system przedsionkowy, proprioceptywy i dotykowy, ale również wzrokowy, słuchowy i węchowy. Atmosfera podczas terapii sprzyja rozwojowi wewnętrznej potrzeby ujarzmiania środowiska.
Metoda ta jest jedną z najbardziej emocjonujących i satysfakcjonujących form twórczej ekspresji dzieci. Korzyści malowania to nie tylko wzmocnienie rąk i palców, ale także pomoc w poznaniu procesu mieszania kolorów. Pełni ona funkcję terapeutyczną oraz diagnostyczną: uwalnia dziecko od zahamowań pomaga w pokonywaniu lęków o różnym pochodzeniu wzmacnia wiarę we własne siły pobudza do ekspresji plastycznej sposób nabierania farby, reakcje na zanurzanie ręki w masie,kolejność użycia kolorów,zapełnienie płaszczyzny, kierunek linii przy malowaniu,zakres linii, reakcje mimiczne i werbalne dziecka,tempo pracy, przerwy i czas pracy.
Podczas terapii metodą „malowania dziesięcioma palcami” instruuje się dziecko dokładnie co ma robić. Otrzymuje ono duży arkusz papieru oraz farby, a jego zadaniem jest namalowanie jakiegoś obrazu. Pozostawia mu się zupełną swobodę i inicjatywę malowania oraz swobodę ułożenia arkusza pionowo lub poziomo. Malowanie odbywa się dłońmi oraz palcami dziecka. Może się okazać, że dziecko wykazuje lęk przed włożeniem ręki w farbę. Wówczas w drodze wyjątku zanurzamy dla zachęty naszą dłoń i robimy nią smugę na papierze. Opór ten często łatwiej jest przezwyciężany przez dzieci podczas terapii grupowej.
Terapia behawioralna jest metodą ściśle naukową, jasno wytyczającą cele, operującą własnym systemem pojęć i narzędzi.Główne cele terapii behawioralnej – Rozwijanie zachowań deficytowych – zachowaniami deficytowymi nazywamy te zachowania, które uważa się za normalne i pożądane u dziecka w pewnym wieku i w pewnych okolicznościach, a które u dziecka autystycznego występują zbyt rzadko lub nie występują wcale np. prawidłowa mowa, okazywanie uczuć, zabawa tematyczna itd.
Redukowanie zachowań niepożądanych (np. zachowania destrukcyjne, zachowania agresywne i autoagresywne, zachowania auto stymulacyjne, zachowania rytualistyczne, zachowania zakłócające, odmawianie jedzenia, nieprawidłowe reakcje emocjonalne, nieprawidłowa mowa). Praca nad redukowaniem zachowań niepożądanych jest najtrudniejszym, ale zarazem najważniejszym obszarem terapii.
Generalizowanie i utrzymywanie efektów terapii – można powiedzieć, że zachowanie jest zgeneralizowane wówczas, gdy jest trwałe, pojawia się w różnych środowiskach, w obecności różnych osób oraz rozszerza się na zachowania pokrewne. Problem generalizacji nie dotyczy tylko wyboru właściwych procedur umiejętności uczenia się i stosowanych metod wykorzystania ich przez dziecko w naturalnych sytuacjach w życiu codziennym, ale przede wszystkim zmiany dotychczasowej jakości życia dziecka.
Terapia behawioralna opiera się na kilku podstawowych zasadach:
Jest to prosta i skuteczna metoda wspomagająca naturalny rozwój każdego nas. Podstawowym jej zadaniem jest integracja myśli i działań ,czyli idealna współpraca umysłu i ciała. Metoda ta sprawdza się w pracy z dziećmi dyslektycznymi, dysortograficznymi i innymi problemami szkolnymi oraz dysfunkcjam i wynikającymi z różnych wad rozwojowych.
Ta uniwersalna metoda pozwala:
Jak wiemy mózg jest narządem symetrycznym, a każda półkula ma inne zadania. Prawa półkula mózgu jest odpowiedzialna za uczucia, uczenie się, percepcję przestrzeni, pamięć długotrwałą. Lewa półkula mózgowa (u osób praworęcznych) odpowiada za: myśli, analizę, widzenie szczegółów, kontrolę nad słowem. Dzięki harmonijnej współpracy obu półkul dzieci z łatwością przyswajają sobie nowa wiedzę i umiejętności. Jeśli natomiast występuje brak równowagi między pracą obu półkul powstają wówczas różnego rodzaju zakłócenia. Uczeń może mieć wtedy problemy w nauce czytania i pisania, a nawet z wyrażaniem własnych emocji. Powstałe zaburzenia można zlikwidować poprzez ruch. Dennison proponuje ćwiczenia, które prowadza do integracji obu półkul mózgu, czego efektem może być np.: płynne czytanie lub poprawa koncentracji. Działania kinezjologii edukacyjnej powodują dość szybkie i długotrwałe zmiany, poprzez rzeczywiste budowanie powiązań nerwowych w obrębie mózgu i ciała, dzięki czemu uczenie przebiega szybciej, efektywniej, a co istotne bezstresowo.
Założeniem tej metody jest wspomaganie rozwoju psychomotorycznego dziecka poprzez odpowiednio zorganizowaną zabawę i aktywne wielozmysłowe uczenie symboli graficznych: łatwych wzorów, wzorów literopodobnych, liter i znaków matematycznych. Realizacja tego założenia odbywa się poprzez rozwijanie funkcji, które biorą udział w uczeniu się czytania i pisania (poznawczych: wzrokowo-przestrzennych, słuchowo-językowych i ruchowych) oraz ich współdziałania (integracji percepcyjno-motorycznej). Inne cele to kształtowanie lateralizacji, świadomości schematu ciała (jego części oraz lewej i prawej strony) i przestrzeni. MDS reprezentuje zatem polisensoryczne, aktywne podejście do pracy z dziećmi. Występują w niej trzy elementy:
element motoryczny to ćwiczenia ruchowe, ruchowo-słuchowe, a także ruchowo-słuchowo-wzrokowe czyli ruchy zharmonizowane z rytmem piosenki, wykonywane podczas reprodukowania znaków graficznych; element słuchowy to piosenki, wierszyki, zdania, wyrazy; element wzrokowy to znaki graficzne (łatwe wzory, wzory literopodobne, litery i znaki matematyczne).
Metoda ta przeznaczona jest dla dzieci od 2 do 10 lat. Ma zastosowanie w profilaktyce niepowodzeń szkolnych, diagnozowaniu ich przyczyn, korekcji zaburzeń i w edukacji. Metoda służy przygotowaniu dzieci w wieku przedszkolnym do nauki czytania i pisania. Służy także uczeniu liter i cyfr w pierwszej klasie. Dotyczy to zarówno dzieci o prawidłowym rozwoju, jak i dzieci z różnymi rodzajami niepełnosprawności.
Terapia ręki to przede wszystkim usprawnianie małej motoryki, czyli precyzyjnych ruchów rąk, dłoni i palców. Terapia ręki to również dostarczanie wrażeń dotykowych, umożliwiających poznawanie różnych kształtów, struktur materiałów oraz nabywanie umiejętności ich rozróżniania.
Głównym celem terapii ręki jest osiągnięcie samodzielności w zakresie podstawowych czynności życia codziennego.
Do innych celów terapii ręki zalicza się także:
Terapia ta przeznaczona jest dla dzieci: niechętnie podejmujących czynności manualne (np. malowanie, lepienie z plasteliny) oraz mających problem z koordynacją obu rąk w trakcie wykonywania tych czynności, a także z koordynacją wzrokowo-ruchową mających znacznie obniżone lub wzmożone napięcie mięśniowe w obrębie kończyny górnej mających problem w zakresie samoobsługi z nadwrażliwością dotykową oraz niedowrażliwionych dotykowo niewidomych i słabo widzących
Celem tej metody jest rozwój kontaktów społecznych, zachęcenie do ruchu i zabawy oraz rozwijanie umiejętności komunikacji dziecka z drugim człowiekiem. Programy Aktywności opierają się na poznawaniu i doświadczaniu przez dziecko różnych rodzajów aktywności, takich jak kołysanie, wymachiwanie rękoma, zginanie i rozprostowywanie rąk, pocieranie dłoni, zaciskanie i otwieranie dłoni. Wszystkim ruchom dziecka towarzyszy opracowany specjalny akompaniament muzyczny z prostą linią melodyczną i łatwym do odtworzenia rytmem. Jest on wspomagany głosem osoby prowadzącej. Lektor podaje kolejne polecenia rytmicznym mówieniem dostosowanym do wykonywanych czynności. Wszystko to ma skoncentrować uwagę dziecka na wybranych aktywnościach. Dzięki słuchaniu specjalnego tonu (sygnaturki), na początku i na końcu każdego programu, dziecko stopniowo uczy się rozpoznawać sytuację, a to przygotowuje do łączenia jej z określoną aktywnością.
Podstawowymi założeniami metody Weroniki Sherborne jest rozwój dziecka poprzez ruch: świadomość własnego ciała i usprawnianie ruchowe, świadomość przestrzeni i działania w niej, dzielenie przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązanie z nimi bliskiego kontaktu
Prowadzenie ćwiczeń tą metodą ma na celu stworzenie dziecku okazji do poznania własnego ciała, usprawnienia motoryki, poczucia własnej siły, sprawności i w związku z tym możliwości ruchowych. Dzięki temu dziecko zaczyna mieć zaufanie do siebie i zyskuje poczucie bezpieczeństwa. Podczas ćwiczeń uczestnik terapii poznaje przestrzeń, w której się znajduje, przestaje ona być dla niego groźna, czuje się bezpieczniej, staje się aktywny i przejawia większą inicjatywę.
Ćwiczenia odbywają się w parach lub w grupie, mogą w nich uczestniczyć rodzice (obecność rodzica lub terapeuty jest niezbędna, jeśli dziecko jest mniej sprawne ruchowo) lub rodzeństwo, co sprawia, że dziecko czuje się bezpiecznie i chętnie ćwiczy. Wiele ćwiczeń na zajęciach prowadzonych metodą Weroniki Sherborne stanowi dla dzieci dużą atrakcję i wesołą zabawę w grupie, stwarza możliwość do twórczego działania oraz pobudza spontaniczność i aktywność własna dziecka.
Metoda ta polega na stymulacji polisensorycznej, obejmującym swym zasięgiem dotyk, wzrok, słuch, węch i smak. Istotą tych zajęć jest „spotkanie” z drugą osobą oraz budowanie zaufania i poczucia bezpieczeństwa. Tym podstawowym celom służy utworzenie kręgu, ciepły nastrój panujący w pomieszczeniu, zapalona świeca, znajomy zapach. Po prostu spotkanie z drugą osobą, gdzie każdyelement zajęć jest dla dziecka przewidywalny, znany a więc bezpieczny.
Podstawą tworzenia programu „Porannego kręgu” jest świat przyrody. Świat, którego jesteśmy częścią, w którym jesteśmy zakorzenieni, od niego uzależnieni i poddani jego rytmowi. Ten świat jest źródłem symboli podstawowych: żywiołów, barw, zapachów, smaków, wrażeń dotykowych i termicznych. Na co dzień, przebywając na dworze, choćby przez chwilę doświadczamy potęgi świata przyrody: ciepła lub zimna, zatykającego dech wiatru lub miłego głaszczącego twarz wietrzyku. Patrzymy na świat pełen zapachów, kolorów: świeżą zieleń wiosny, spalone upalnym słońcem lato, pastelowe – ciepłe barwy opadających liści bądź oślepiającą biel śniegu.
Organizując „Poranny krąg”, terapeuta nie zamierza czymkolwiek zastąpić bodźców płynących wprost ze świata natury, lecz są one dla niego źródłem inspiracji do pracy z dzieckiem.
Każda pora roku ma przyporządkowany inny kolor:
Muzykoterapia jest to metoda wykorzystująca elementy muzyki (dźwięk, rytm, melodia i harmonia) przez muzykoterapeutę, pacjent lub grupa w procesie zaprojektowanym dla ułatwiania komunikacji, uczenia się, mobilizacji, ekspresji, koncentracji fizycznej, emocjonalnej, intelektualnej i poznawczej w celu rozwoju wewnętrznego potencjału oraz rozwoju lub odbudowy funkcji jednostki tak, aby mogła ona osiągać lepszą integrację interpersonalną a w konsekwencji lepszą jakość życia. Metoda ta wykorzystuje wieloraki wpływ muzyki na ustrój psychosomatyczny człowieka. W istotę muzykoterapii wpisana jest kreatywność, co oznacza, iż na każdym etapie życia człowieka jest w stanie rozbudzić jego twórczą aktywność, wzbogacając tym samym życie wewnętrzne człowieka, jego psychikę oraz intelekt.
Felinoterapia albo koto-terapia jest jedną z form animaloterapii. Tutaj kot stanowi pomost, po którym terapeuta dociera do osoby potrzebującej i nawiązuje z nią kontakt. Felionoterapia jest formą terapii kontaktowej. Opiera się na założeniu, że kontakt ze zwierzęciem przyczynia się do poprawy zdrowia fizycznego i psychicznego dziecka, dzięki czemu zwiększają się czynności poznawcze i polisensoryczne dziecka.
Jest to terapia, która przełamuje wszelkiego rodzaju ograniczenia, ułatwia komunikację, rozwija zdolność okazywania uczuć i emocji, zmniejsza poczucie samotności. To także zabawa i edukacja wspierana udziałem mruczącego terapeuty. Chwile spędzane z kotem emanują ciepłem miękkiego futra, spokojnym mruczeniem, a muśnięcie łapką niespodziewanie potrafi zmienić nasze widzenie świata.
87-500 Rypin
Mławska 54 C
zss_rypin@wp.pl
54 307 07 69
